WAT. EEN. DAG. De Olympische Limiet is behaald. Op de seconde precies.

Valencia, zondag 6 december 2020! 

De Olympische Limiet op de marathon 2.11.30. Een droom komt uit. 

WAT. EEN. DAG. De Olympische Limiet is behaald. Op de seconde precies. 

In 2017 ben ik samen met Hans Frieling, eigenaar van Sports Planet in Westervoort, en mijn coach Titus Fierkens om de tafel gaan zitten. Er was een vraag van Hans. Kan Frank de Olympische Spelen halen? Het antwoord van ons beide was volmondig ja. Om de marathon zou ik de meeste kansen hebben. Toen had ik er nog nooit een gelopen. Om dit te realiseren moest er getraind worden. Heel veel getraind worden. Maar misschien moest er nog wel meer gerust worden. Samen hebben we een fantastische groep sponsoren bereidt gevonden om te investeren deze droom. Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Vandaag is het doel, voldoen aan de Olympische kwalificatie, na ruim 3 jaar behaald. 

Dan vandaag. Valencia was klaar voor een unieke race. Een race in Corona tijd met alleen professionele atleten. Samen met z’n 80 mannen stonden we aan de start. Velen van hen wilde ook de Olympische limiet van 2.11.30 lopen. Al snel liep ik samen met Bart van Nunen, mijn college en concurrent, in een mooie groep waarbij het tempo perfect was. Rond de 3.07 gemiddeld per kilometer. 

Na twee kilometer stond papa langs de kant. Dit was voor mij wel ff een momentje. Mijn vader die op het laatste moment besluit toch naar Valencia te komen om aan te moedigen. We wisten niet of dit kon omdat het parcours misschien helemaal zou worden afgesloten. Was een geweldige support die op vele punten stond aan te moedigen en zelfs soms stukjes mee kon fietsen. Hij was er echt bij. 

Rond 15 km (dacht ik) gingen Bart en twee andere lopers voor mijn neus uit het niets onderuit. Ik moest over Bart heen springen die gelukkig kon opstaan en aansloot bij de groep. Gelukkig liep dit goed af voor ons. Halverwege kwamen we door rond de 1.05.15. Ongeveer een halve minuut voor op schema. Tussen 26 en 33 km was er veel tegenwind waardoor ik wat tijd verloor. Bart besloot er daar van door te gaan een fantastische tijd van 2.10.15 en daarmee ook de limiet!! Ik wilde vanaf 33 gaan versnellen. Ik voelde me nog goed, maar het werd wel zwaar. Krampen begonnen overal op te komen in mijn benen. De laatste km’s zouden we wind mee hebben, maar dat viel vies tegen. Met nog 2 km tegen moest ik alles geven om tempo te blijven lopen, maar de krampen zaten ook in de weg. 

Met nog 800 meter te gaan zag ik dag ik nog 2.30 min had. Dit moest gewoon lukken. Ik gaf alles. 100 meter voor de finish was er nog een scherpe bocht van 90 graden. Ik ben er doorheen gekomen, maar ik weet niet meer hoe. Ik probeerde te sprinten, maar volgens mij zag het er niet zo uit. Op 50 meter voor de finish zag ik dat het heel close gingen worden. Ik viel door finish op 2.11.29 dacht ik en lag daar heerlijk op de grond. De paar schaafwonden maken natuurlijk niks uit. 

Mijn vriendin Liesse-Lotte schreeuwde zo hard van trots en ik kon gelukkig direct naar haar toe. De support van haar tijdens de race en ook in de hele weg er naar toe ik geweldig. Het was super fijn dat zij en mijn vader een ook Marieke en Hannah van Volare Sports erbij mochten zijn. Dat maakte het vieren extra fijn. Andrea Deelstra liep met 2.28.23 ook de limiet bij de vrouwen en Jill Holterman had een prachtig debuut op de marathon. 2.34.52 klokte zij af.  Een topdag voor Volare Sports. 

De wandeling terug naar het hotel duurde iets langer dan de 10 minuten voor de race. Nu tijd voor een cerveza in de zon. 

Deel dit artikel