Siena Tuscany Camp Marathon! Een DNF na 32 km.

Helaas was het avontuur in Siena over na 32 kilometer. Kramp in mijn linker kuit zorgde ervoor dat ik de strijd moest staken. 10 kilometer en twee rondes voor het einde stond ik ineens aan de kant. Een déjà vu met Londen, maar toch ook weer niet. Een grote teleurstelling, maar het is niet anders. De marathon is en blijft een afstand die bruut kan zijn. 

Het was een lange reis naar Siena die eigenlijk begon na de Olympische limiet in Valencia 2:11.30 op 6 december 2020. Onder andere door een trainingskamp van 7 weken in Kenia stond in vorm aan de start. Natuurlijk hadden we eigenlijk in Hamburg gelopen, maar Siena was een perfect alternatief. Het was fijn dat mijn coach Titus meekon in deze coronatijden en daardoor mij vanaf de zijlijn kon helpen. 

Dankzij de organisatie stond er een grote groep atleten aan de start. Velen met Olympische ambities. Samen met de Nederlander Khalid Choukoud ging ik om 08.00 van start op een schema van 2:10.00. Er zouden drie groepen zijn op schema van 3:02 – 3:05 en 3:07 per kilometer. Uiteindelijk kan je als organisatie veel regisseren, maar atleten die een marathon lopen zijn soms moeilijk in te schatten want uiteindelijk ontstond er één grote groep. Hierdoor gingen sommige atleten te hard en anderen te langzaam. Voor mij was het een goed tempo wat we liepen z’n 3:05 per km. 

Doordat het z’n grote groep was kon ik het eerste gedeelte goed uit de wind lopen. Het waaide toch wel flink. Op een vliegveld voel je dat extra goed. Wel regende het licht het eerste uur en was de weg nat waardoor ik al snel doorweekt was. Maar het was zeker niet zo erg als in London vorig jaar. Met  z’n 8 graden was de temperatuur goed.

Tot 25 kilometer ging het voortreffelijk. De groep dunde steeds verder uit en ik kon goed in de groep blijven. Haas Moses Kemei, waarmee ik in Kenia getraind had, deed geweldig werk. De doorkomst halverwege was ongeveer 1:05:10, goed op schema. Ik deed mijn horloge af omdat ik zin had om te racen. "Niet meer naar de tijd kijken en gewoon gaan" waren mijn gedachten. Dat werkt altijd goed bij mij en vind ik leuk. Helaas begon vanaf ongeveer 28 kilometer mijn linker kuit kleine kramp verschijnselen te vertonen. 

De kramp werd steeds erger en op 32 kilometer wist ik dat ik de laatste 10 kilometer niet ging overleven met deze krampen. Een beetje zoals in Londen, maar toen had ik overal kramp en nu ‘slechts’ op één plek. Op dat moment waren Khalid Choukoud en Richard Ringer als enige uit de kopgroep over en waren ze aan het versnellen. De strijd ging beginnen en ik moest uitstappen. Een grote teleurstelling. Ineens wandel je naast het parcours met nog ‘maar’ twee rondes van 5km te gaan. Khalid en Richard moet ik feliciteren want zij liepen een geweldige laatste 10 kilometer. Ze finishte beide onder de 2:10. Khalid heeft hiermee een grote stap richting de Spelen gezet en verdiend de felicitaties van harte na een moeilijke periode voor hem. 

En hoe nu verder? Eerst moet ik goed weten wat er precies met de kuit aan de hand is. Ik moet Joost Vollaard bedanken want hij heeft mij meteen na de race helemaal onderzocht. Er lijkt geen grote schade te zijn, maar we moeten het herstel de komende dagen even afwachten. Ik gooi de handdoek zeker niet in de ring. 32 kilometer kan ook goed functioneren als een hele goede training. De vorm is goed en daar wil ik graag een tijd mee neerzetten. 

Ik wil de organisatie bedanken voor het opzetten van dit evenement en Volare Sport voor het regelen van mijn deelname. Het was uniek om in deze moeilijke tijden in de wereld z’n race te lopen. Daarvoor ben ik heel dankbaar.

Deel dit artikel