Trainingskamp Namibië - ‘De basis is gelegd’

Vorige week woensdag ben ik teruggekeerd van een trainingskamp van een maand met het Valley Running Team in Namibië. Vier volle weken voluit kunnen trainen. Het fotootje geeft een impressie van de omstandigheden. Gemiddeld 155 kilometer per week gelopen. De eerste twee weken wat minder om het lichaam aan de omstandigheden op hoogte te laten wennen, en de twee laatste weken 170 kilometer. Eigenlijk kun je zeggen dat ik het heel gestructureerd van onderaf heb opgebouwd. Ik heb het nooit eerder zo gedaan en het voelt goed. Het zijn weken geweest waar ik vertrouwen uit put. Ik heb het optimale gedaan. De basis voor dit jaar is
gelegd.

Het is afwachten nu hoe het lichaam reageert op de omstandigheden hier. Afhankelijk daarvan gaan we bekijken of ik voor de marathon van Rotterdam op 16 april nog een trainingskamp op hoogte beleg, of dat ik in Nederland blijf. In ieder geval eerst komende zondag de NK 10 kilometer in Schoorl. Toch wel een serieuze test om te kijken hoe ik ervoor sta.

                              



Ik heb eerder al geschreven dat Windhoek in Namibië best een bijzondere plek is om vier weken te zijn. Dan besef ik ook dat ik dankzij mijn sport op veel plekken kom en een hoop meemaak. Dat maakt je rijk. Mijn interesse ligt er ook. Ik heb antropologie gestudeerd, menskunde eigenlijk. Dan kom je in een land als Namibië, waar net als in Zuid-Afrika de sporen van apartheid nog zichtbaar en voelbaar zijn. Het is over het algemeen rustig en veilig in het land en voor ons als sporters zijn er geweldige faciliteiten. De blanke gemeenschap vormt echter z'n 9 procent van de totale bevolking en heeft nog veel van de welvaart in handen. Ze wonen voornamelijk in grote huizen achter nog grotere muren met bewaking. Er is een brede middenklasse te zien onder de zwarte bevolking die in ontwikkeling is, maar ook nog veel armoede. Het ongelijke verschil tussen de diverse etnische bevolkingsgroepen is op veel plekken nog goed te zien. Als buitenstaander viel dat extra goed op en dat was pijnlijk. We zijn allemaal mensen tenslotte.

Al met al was het wel weer een geweldige ervaring, die ik dankbaar in mijn rugzakje stop. Ik moest eraan denken toen ik vorige week in de miezerregen in Westervoort uit de trein stapte. Een halve dag reizen en je bent weer thuis. Weer in een andere wereld. Een wereld die je veel beter kent. Tot slot nog even kort: de limiet voor de Olympische Spelen volgend jaar in Parijs is bekend: 2.08.15. Flink sneller dan die voor de Spelen van Tokio: 2.11.30. Of die tijd voor mij haalbaar is gaan we zien. Er zijn wel meerdere routes. In mijn volgende column kom ik erop terug en leg ik het uit.


                                          

De (prachtige) foto's zij gemaakt door teamgenoot Lars van Hoeven

Deel dit artikel